"Mama, ik heb zelfs goede voorwaarden gemaakt voor 2020!" :) Een kleine verspreking van mijn lieve zoon toen ik hem na enkele dagen vakantie terugzag in het nieuwe jaar... Mijn eerste gedachte was dat het eigenlijk wel veel optimistischer klonk dan de 'goede voornemens' die elk jaar toch een beetje als kleine molenstenen boven ieders hoofd hangen, een collectieve verplichting waarvan je weet dat de helft al gesneuveld is tegen dat de eerste twee weken van het nieuwe veelbelovende jaar achter de rug zijn...
Zelf heb ik het een aantal jaar geleden opgegeven om goede voornemens te maken, wetende dat hoe groter en belangrijker het voornemen, hoe groter de kans dat ik het niet zou halen en een zoveelste teleurstelling zich zou opstapelen. Hoe groter de stapel, hoe groter de kans op het wankelen ervan en daarmee ook op het wankelen van mijn zelfbeeld en zelf-vertrouwen.
Nee, dat moet anders kunnen. Waarom niet eens kijken naar welke voorwaarden belangrijk zijn voor het doen slagen van gestelde voornemens? Tijdens mijn zoektocht van de laatste jaren heb ik mij gerealiseerd dat ik zo goed als élk doel dat ik mezelf stelde zag als een strijd, een zaak van falen of overwinnen, van zelfdiscipline en mezelf dingen ontzeggen. Meestal eindigde het onvermijdelijk in een op zijn minst gedeeltelijk falen. Zelfs als ik het gestelde doel bereikte, bleek het heel moeilijk om hiervan de vruchten te plukken omdat het in stand houden mij minstens evenveel moeite koste. Tot ik een andere manier vond.
De dag dat ik mezelf begon af te vragen waarom ik nu eigenlijk precies een bepaald doel wou bereiken, veranderde heel mijn manier van denken. Plots werd het geen strijd meer, maar iets om naar uit te kijken! Wat wou ik er precies mee bereiken en waarom was dit zo belangrijk? Waar zou het me brengen? Welk gevoel zou het me geven? Hoe zou dit nieuw gevoel de rest van mijn leven beïnvloeden? Ik leerde dat hoe meer zintuigen je inschakelt bij deze manier van denken, hoe groter de kans op succes. Je hersenen (zie ook toekomstige post over puppy-brein) gaan dan meteen aan de slag om je precies dàt te tonen, wat je in deze nieuwe staat gaat brengen. Plots zie je nieuwe kansen daar waar je er voordien aan voorbij zou zijn gelopen. Nieuwe mensen kruisen je pad, daar waar je ze misschien voorheen niet zou opgemerkt hebben. Het brengt je in een andere staat, meer open, meer ontvankelijk, alert voor de kleine en grote synchroniciteiten van het leven. Als je een keertje op het punt staat af te dwalen, volstaat het dikwijls om aan deze 'nieuwe staat' te denken om je zachtjes terug op het pad te brengen dat je daar gaat brengen.
Eens het doel bereikt, wat dan ook meteen meer voelt als zelfzorg dan als zelfkastijding, kan ik nu terecht trots zijn op mezelf en op die manier mijn zelf-vertrouwen juist versterken, wat op zijn beurt nieuwe horizonten opent. Een kleine opwaartse spiraal waarmee een nieuw leven in gang wordt gezet...
Hoe ervaar jij het stellen van doelen? Wat werkt voor jou? Heel benieuwd wat je ervaring is! Laat gerust een reactie achter, die wordt met plezier gelezen :)
Bregje
Foto: junxiazhao
留言